به سختی می توان منظور گورباچف را برای مردم غربی در دهه 1980، پس از یکی از خطرناک ترین دوره های بن بست بین شرق و غرب، خلاصه کرد. پس از نسل‌ها رهبران سخت‌گیر، متخاصم، تندرو و مسن کرملین، او جوان، مدرن و تازه‌کار بود – یک بینا و اصلاح‌گر.
گورباچف به طور ناگهانی این امید را القا کرد که رویارویی هسته ای که در نیمه دوم قرن بیستم جهان را درگیر کرد، تمدن را نابود نکند. رونالد ریگان، رئیس‌جمهور آمریکا و مارگارت تاچر، همنوع بریتانیایی‌اش، جنگ‌طلب‌ترین جنگجویان سرد بودند. اما به اعتبار آنها، آنها یک لحظه وعده را درک کردند – همانطور که نخست وزیر بریتانیا در مورد رهبر شوروی گفت: “ما می توانیم با هم تجارت کنیم.”
همه روزی را به یاد دارند که ریگان به برلین رفت و در پس زمینه دروازه براندنبورگ – که توسط دیوار بتنی زشت و غیرانسانی بین شرق و غرب مخدوش شده بود – گفت: “آقای گورباچف، این دیوار را خراب کنید.” این یکی از نمادین ترین لحظات تاریخ مدرن ایالات متحده بود. در آن زمان، افراد کمی فکر می کردند که ممکن است. در واقع، برخی از دستیاران کاخ سفید این اظهارات را بیش از حد تحریک آمیز دانستند و سعی کردند ریگان را متقاعد کنند که آنها را نگوید. اما در نهایت، گورباچف در اقدامی بزرگ انسانی، آن دیوار را فرو ریخت.
گورباچف پس از یک سلسله گفتگوها و دیدارهای سرسام آور کاهش کنترل تسلیحات هسته ای با رهبران غربی، تبدیل به یک قهرمان در غرب شد. اما زمانی که شورش های مردمی علیه رژیم های کمونیستی در کشورهای پیمان ورشو در سال 1989 که منجر به آزادی اروپای شرقی، فروریختن پرده آهنین، پایان جنگ سرد و اتحاد مجدد شد، تصمیم او به مداخله با نیروی نظامی بود. آلمان
آن طغیان آزادی 30 سال صلح نسبی را در اروپا به ارث گذاشت.
در غرب با شیر، یک منفرد در خانه
اما در حالی که گورباچف در غرب به عنوان یک شیرخوار شناخته می‌شد، در خانه به عنوان یک منفرد شناخته شد. اکنون اغلب فراموش می شود که هدف او لزوماً فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی کمونیستی نبود. از بسیاری جهات، دست او به دلیل دهه‌ها انحطاط اقتصادی در سیستم کمونیستی و تأثیر زیان‌آور مسابقه تسلیحات هسته‌ای با غرب بود.
اما در تلاش برای نجات سیستم، نیروهایی را به راه انداخت که آن را نابود کردند. تأثیر او به دور از اعلام «پایان تاریخ» همانطور که اغلب در آن زمان گفته می‌شد، عواقبی را ایجاد کرد که هنوز در روز مرگش قابل احساس بود، در حالی که مسکو و غرب دوباره در سردی به سبک جنگ سرد درگیر شدند.
گورباچف در خانه دو ایده کلی داشت: گلاسنوست (باز بودن) و پرسترویکا (تجدید ساختار). فروپاشی سریع اتحاد جماهیر شوروی، که پرسترویکا باعث انشعاب آن شد، شرایط شدید اقتصادی، بی نظمی و ضربه ای به غرور ملی آورد. همه اینها به شرایطی اضافه شد که در نهایت مرد قدرتمندی مانند پوتین را برای بسیاری از روس ها جذاب کرد.
در لحظه ای که گورباچف از اعزام ارتش سرخ به اروپای شرقی برای نجات بلوک کمونیستی خودداری کرد، پوتین در کنار KGB در آلمان شرقی مستقر شد و نیش فرار مسکو را احساس کرد. او سقوط امپراتوری شوروی را یک فاجعه تاریخی دانست. و هنگامی که پوتین به قدرت رسید، شروع به بازگرداندن اعتبار ملی مجروح روسیه کرد.
اکنون جهان با یک رهبر در کرملین پوشیده شده است که برخلاف گورباچف آماده است نقشه اروپا را به زور بازسازی کند – حتی اگر احیای پیمان ورشو دور از دسترس او باشد، با میلیون ها نفر در اروپای شرقی اکنون به طور موثر میراث گورباچف را زنده می کنند. در جوامع دموکراتیک و آزاد
حکومت گورباچف از دیدگاه غرب خالی از ایراد نبود. او در سال 1991، ماه‌ها قبل از ترک قدرت، تانک‌هایی را به لیتوانی فرستاد تا امیدهای استقلال در کشورهای بالتیک را در هم بشکند. و او پس از گفتن اینکه از الحاق کریمه به پوتین حمایت می کند، به مدت پنج سال از حضور در اوکراین محروم شد.
اما گورباچف تا پایان عمر خود، افراط و تفریط پوتین را مورد انتقاد قرار داد و به دور جهان سفر کرد و در مورد خطر سقوط روابط بین دو قدرت هسته‌ای برتر جهان هشدار داد. اینکه از او به‌عنوان یک غول در غرب یاد می‌شود و در داخل کشور منفرد، از شکاف درک و تجربه می‌گوید که دوباره روابط شرق و غرب را مسموم می‌کند.
گورباچف هرگز از سوگواری همسر محبوبش، رایسا، که در سال 1999 بر اثر سرطان خون درگذشت، دست برنداشت. اکنون، او و معاصرانش را از برهه ای چشمگیر در تاریخ دنبال کرده است – ریگان، تاچر، رئیس جمهور جورج اچ دبلیو بوش، صدراعظم آلمان، هلموت کهل، صدراعظم آلمان و فرانسوا میتران، رئیس جمهور فرانسه. — به قبر
