در یک رویداد اخیر در پاریس برای برند جواهر آلیگیری مستقر در لندن، هنرمند غذا، ایموگن کواک، در طول یک میز مجلل میز ضیافت، بلوک‌هایی از کوسکوس بخارپز و بلغور را چید که در گوشه‌ها خرد شد تا ویرانه‌های باستانی را تداعی کند. Alighieri، که نام خود را از شاعر و فیلسوف قرون وسطایی فلورانس دانته Alighieri گرفته است، متخصص در آویزهای طلایی است که میراث رومی را به یاد می آورد، که کووک 31 ساله می خواست حس قدمت آنها را در منظره سفره خود منعکس کند. تکه‌های کوسکوس شامل گوجه‌فرنگی‌های گیلاسی تاول‌زده و گیلاس‌های ترشی، گوش ماهی‌های گوشتی مانند گنجینه‌های باستان‌شناسی و لوبیا سبز پخته شده بود.
این ترکیب به جای اینکه بخشی از یک چیدمان میز سنتی باشد – که در آن بشقاب ها و کارد و چنگال ها کنار یک چیدمان گل قرار می گیرند – به عنوان یک غذای مرکزی و غذا عمل می کرد (مهمانان تشویق می شدند از خودشان پذیرایی کنند و در یک میز جداگانه ناهار بخورند). Kwok از هنرمند الجزایری فرانسوی Kader Attia الهام گرفته شده است که در سال 2009 از کوسکوس، یک ماده اصلی شمال آفریقا، برای ساختن مدلی از شهر باستانی غاردایا در الجزایر استفاده کرد. کواک می‌گوید: «می‌خواستم با میز مثل یک بوم رفتار کنم. “من دوست دارم به کارهایی که هنرمندان انجام می دهند نگاه کنم و در مورد چگونگی تبدیل آن به چیزی که بتوانید بو کنید، بچشید و بخورید، کار کنم.”
کار او منعکس کننده یک روند اخیر در سرگرمی است که به چالش می کشد یک میز – و غذای روی آن – باید شبیه و چگونه باشد. مهمانی شام جدید نه تنها باید دارای غذاهای خوشمزه باشد، بلکه اکنون باید غوطه ور و حتی کمی سورئال باشد. گل‌ها و چینی‌ها رفته‌اند یا حداقل کنار گذاشته شده‌اند. به جای آنها، تغییر ایده دکوراسیون است. Alice Moireau، 26 ساله، برنامه ریز رویداد و متصدی غذا در پاریس، که همچنین یک خط لوازم جانبی تنظیم مکان به نام Table دارد، می گوید: «همه چیز بسیار نمایشی شده است. قبلا مینیمالیسم اسکاندیناویایی بود. اکنون همه چیز در مورد فراوانی است.»
چیزی مخرب، اگر نگوییم ناراحت کننده، در این انتظار وجود دارد. با این حال، برخورد با غذا به عنوان زینت سابقه تاریخی طولانی دارد. در یونان باستان، ضیافت راهی برای تحت تأثیر قرار دادن دیگران با ثروت و موقعیت خود بود. با این حال، ذائقه کنونی ما به آرمان‌های فیلیپو توماسو مارینتی، شاعر و نظریه‌پرداز هنر جنجالی ایتالیایی، که جنبش فوتوریستی را در سال 1909 پایه‌گذاری کرد، نزدیک‌تر است، تا حدی به عنوان واکنشی در برابر آنچه او به عنوان شیوه‌های بیان منسوخ می‌دید. همانطور که مارینتی در مانیفست تحریک آمیز خود در سال 1932 “کتاب آشپزی آینده نگر” توضیح می دهد – که بیشتر یک رساله در مورد زیبایی شناسی است تا یک کتاب آشپزی واقعی – غذا می تواند ابزار ارزشمندی برای بیان هنری باشد. او می نویسد که یک وعده غذایی برای رفع اشتها کافی نیست. ارائه آن باید هر پنج حواس را خوشحال کند. مارینتی بیش از هر چیز خواستار اصالت مطلق است، از «میز چیدمان (کریستال، چینی، دکور) تا طعم و رنگ غذاها» تا «اختراع مجسمه های غذایی اشتها آور، که هارمونی اصلی شکل و رنگ آنها را تغذیه می کند. چشم‌ها را تحریک می‌کند، قبل از اینکه لب‌ها را وسوسه کند.»
نسخه های امروزی مجسمه های غذایی اشتها آور با یک چشمک ساخته می شوند. به عنوان مثال، کار هنرمند مقیم نیویورک، لیلا گوهر، 34 ساله را در نظر بگیرید که میزهایی را با درختان ساخته شده از مارچوبه و لنگوس تزیین کرده است. کیک از لینک های سوسیس؛ و حکاکی‌های کره به شکل ستون‌های نئوکلاسیک، که او اغلب با مجموعه‌ای از نان‌ها یا خوشه‌های صورتی داغ از تربچه‌های صبحانه فرانسوی سرو می‌کند. یا چیدمان ترومپ لوئیل از کیف های دستی مرنگ و مارشمالوهای پودری زغالی به شکل کانله و مادلین توسط سرآشپز 33 ساله پاریسی زلیخا دینگا که علاقه اش به تهیه کیک و شیرینی های خامه ای از دوران کودکی نشات می گیرد. ناامیدی از اینکه اجازه خوردن شکر را ندارید. او می‌گوید: «اکنون، در پایان غذا، دوست دارم یک چیز بزرگ بخورم.
سپس کلاریس دموری، مدیر خلاق پاریسی، 47 ساله، که ترکیب بندی میزش با حس خودانگیختگی متمایز می شود، بوم نقاشی آبراهام ون بیرن، نقاش باروک هلندی را به یاد می آورد، که در آن به نظر می رسد پوست میوه اشتباه همیشه از یک سفره کمی کج آویزان است. دموری می‌گوید: «من دوست دارم زمانی که از غذا به روشی آزاد و خلاقانه، با استفاده از فلاش، عکس گرفته می‌شود، دقیقاً مانند عکس‌برداری مد».
آلیکس لاکلوش، 37 ساله، یک سرآشپز فرانسوی آمریکایی است که به دلیل توانایی خود در ایجاد غذاهای مفهومی مشخص شناخته شده است. در سال 2020، پس از یک نمایش باند ژاکموس که یک ساعت در شمال پاریس در مزارع گندم غلتان در والدواز برگزار شد، او میز بزرگی را با پارچه سفید پوشانید و آن را در جاهایی به هم زد تا ظاهر ملحفه‌های ساخته نشده را تقلید کند. بادام کبابی، انجیر و پنیر بز پیچیده شده در برگ های نستورتیوم در میان چین ها برای پیشنهاد یک غذای بداهه در رختخواب.
لاکلوش به «معصومیت قبل از اینترنت» در ساخت دهه 1970 و هنرهای زیبای جودی شیکاگو و همچنین آثار مجسمه‌ساز الکساندر کالدر، فیلمساز میشل گوندری و وادویلیان معروف به برادران مارکس – بازیگوش علاقه دارد. شخصیت‌هایی که می‌توانند چیزهای ساده را به چیزهای بزرگ تبدیل کنند. غذای خودش نیز حسی از هوس را ایجاد می کند. برای یک رویداد کتاب در آتن در ماه مه گذشته، او با پیچیدن یک میز کامل در فویل و پوشاندن آن با زیتون، برگ نعناع و تکه‌های فتا به نمادهای مذهبی یونان ادای احترام کرد – نتیجه خدایی بود، اما در عین حال عادی، کمکی برای بدن و روح
دستیار طراحی صحنه: لولا توال
