کوچک و ناقص راهی برای گالری های لندن پس از برگزیت است

“من هیچ مبلمانی ندارم. بدون توالت هیچ چیز، گفت: فردی پاول، 29 ساله، یک دلال هنر معاصر، که در جعبه برهنه و کاشی‌کاری‌شده سفید که در 16 ماه گذشته نمایشگاه قرار ملاقات او بوده است، ایستاده است. گالری کوچک او، Ginny on Frederick، یک ساندویچ بار سابق را در منطقه Farringdon لندن اشغال می کند و عرض آن فقط هفت فوت است.

پاول پس از گذراندن پنج سال کار برای گالری بین‌المللی وایت کیوب، اکنون به عنوان یک فروشنده مستقل هنری تمام وقت با فروش آثاری که عموماً کمتر از 10000 دلار قیمت دارند، امرار معاش می‌کند. او گفت که امسال در نمایشگاه New Art Dealers Alliance یا NADA در نیویورک، در ماه می و حداقل در یک نمایشگاه در اروپا نمایشگاه خواهد داشت. او همچنین گفت که تا هشت نمایش در گالری خود برنامه ریزی شده است.

پاول گفت: «من جوانم: با هنرمندان هم سن و سال خودم آشنا شدم و می‌خواستم آنها را نشان دهم. او با اشاره به دیمین هرست، تریسی امین و دیگر هنرمندان جوان بریتانیایی تحسین شده بین المللی که در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 بر صحنه معاصر لندن تسلط داشتند، افزود: «این هیجان انگیز است که ما از سایه YBA خارج می شویم. .

ما باید به صداهای جدید اجازه دهیم. ما باید ادامه دهیم.» پاول گفت.

پاول یکی از گروهی از گالریست های جوان و جدی در لندن است که در چند سال گذشته فضاهای تجاری را برای نمایش هنرمندان نوظهور افتتاح کرده اند. با توجه به رکود اقتصادی بریتانیا، آسیبی که برگزیت به بازار هنر این کشور وارد کرده و تورم دو رقمی که لندن را به مکانی ترسناک برای زندگی و تجارت تبدیل کرده است، می‌توان این اقدام را اقدامی غیرقابل تصور دانست.

با این حال، نمایندگی‌های جدید معاصر مانند Ginny on Frederick، Guts Gallery، Sundy و Niru Ratnam به نوعی توانسته‌اند در سراسر پایتخت رشد کنند. آن‌ها و هنرمندانشان مجبور شده‌اند برای بقای خود، مدل‌های بی‌مصرف و مقرون‌به‌صرفه‌ای بیابند.

به عنوان مثال، پاول با اجاره یک ساندویچ بار منقرض شده در منطقه ای از لندن که مرکز تجارت هنری سنتی نیست، هزینه های ماهانه خود را به 1500 پوند یا حدود 1850 دلار کاهش داده است، که به گفته او، “نصف است”. تکان دهنده، و نیمه بسیار خوب» برای یک خرده فروشی کوچک تا زمانی که بدون گرمایش یا آب جاری. (پس او در کجا استراحت می کند؟ او گفت: “من به میخانه می روم.”

جینی آن فردریک در حال حاضر آثاری از خاطرات تصویری طعنه آمیز از امیلی پوپ 32 ساله را ارائه می دهد که به گفته این هنرمند، هدفشان «تولید یک سلف پرتره نامطلوب، چیزی است که با شکست همراه است». پوپ در یکی از ویدئوها می گوید که در “بدترین وضعیت اجتماعی-اقتصادی در 50 سال گذشته” زندگی می کند.

گالریست ها و هنرمندان لندن در محیطی بسیار متفاوت با محیطی کار می کنند که 15 یا حتی 25 سال پیش، زمانی که هنرمندان جوان بریتانیایی در اوج بودند، کار می کنند. اقتصاد بریتانیا در آن زمان در حال رشد بود، و بازار هنر آن در حال شکوفایی بود، که تا حدی به دلیل عضویت این کشور در اتحادیه اروپا، که به نمایندگی‌های هنری امکان دسترسی بدون تعرفه به بزرگترین بلوک تجاری جهان را می‌داد، کمک کرد.

در سال 2008، سالی که حراج دو روزه هیرست با عنوان «زیبا درون سرم برای همیشه» حدود 200 میلیون دلار فروش داشت، لندن با نیویورک به عنوان یک مرکز خلاقانه و تجاری برای هنر معاصر رقابت کرد. اما تجارت هنر بریتانیا از زمان رأی گیری برگزیت در سال 2016 کاهش یافته است. ماریان گودمن و تورنابوونی از جمله گالری های بین المللی هستند که شعبه های لندن خود را تعطیل کرده اند. Condo، یک برنامه نوآورانه به اشتراک گذاری گالری که فروشندگان لندن را به همکاری با شرکای بین المللی ترغیب می کرد، همچنین از شهر خارج شده است.

بر اساس جدیدترین آرت بازل و آرت بازل، در سال 2021، فروش در نمایندگی‌ها و خانه‌های حراج بریتانیا به 11.3 میلیارد دلار کاهش یافت که نشان‌دهنده سهم 17 درصدی از بازار جهانی است که «کم‌ترین آن در یک دهه اخیر» است، پس از ایالات متحده و چین. گزارش بازار هنر UBS به نظر می رسد اسناد و تعرفه های جدید به ویژه مشتریان مستقر در اتحادیه اروپا را منصرف کرده است.

فروشنده الی پنیک، 26 ساله، پس از مشورت با پایگاه داده خریداران در گالری 2000 فوت مربعی خود گفت: «ما متوجه کاهش در اروپا و افزایش در آسیا و آمریکا شده‌ایم که قطعاً به دلیل برگزیت و هزینه‌های حمل و نقل است. . فضای طبقه دوم، مشرف به ردیفی از طاق‌های راه‌آهن که به‌عنوان فروشگاه‌های بدنه خودرو مورد استفاده قرار می‌گیرد، کمی بیش از یک سال پیش در هاکنی، در شرق لندن افتتاح شد. او گفت: “این سخت است، اما ما در حال کسب سود هستیم.”

پنیک گفت که او “پول نیست” و از “خانواده ای سیاسی و خشمگین” در شمال انگلستان است. به گفته وب‌سایت گالری Guts، پنیک که قادر به پرداخت هزینه‌های دوره تحصیلات تکمیلی در کالج سلطنتی هنر نبود، نمایندگی خود را با مأموریت اعلام شده «قدرت بخشیدن به صداهای کم بازنمایی و حمایت از نسل بعدی هنرمندان و مجموعه‌داران» تأسیس کرد.

آخرین نمایشگاه گالری، “(این جشن من است) اگر بخواهم می توانم گریه کنم”، نمایشی گروهی از هنرمندان زن است که نقاشی هایی از بدن را با مضمون “تولد، هیستری و مصرف” ساخته اند. یکی از هنرمندان نمایندگی، Caroline Zurmely مستقر در دالاس، کلوزآپ های وهم انگیزی از لباس های مهمانی را با استفاده از لاک ناخن روی پانل های چوبی نقاشی می کند. طبق گفته Pennick، آثار نمایشی 2200 تا 15000 دلار قیمت دارند و 70 درصد از آنها فروخته شده است.

“ما ریسک کردیم “آیا کسی می آید؟” پنیک گفت، اما اضافه کرد که 400 نفر در آخرین افتتاحیه نمایش شرکت کردند. داشتن بیش از 32000 فالوور در اینستاگرام به شما کمک می کند.

نیرو راتنام، 50 ساله، یک فرد مسن تر با گالری جوان که در سال 2020 در فضای متوسطی در طبقه بالا در نزدیکی خیابان کارنابی، در منطقه سوهو لندن افتتاح کرد، گفت: «رسانه های اجتماعی همه چیز را به شدت تغییر داده است. او گفت: «با یک فید اینستاگرام مناسب، می‌توانید به گونه‌ای با کلکسیونرها ارتباط برقرار کنید که قبلاً امکان‌پذیر نبود». “ناگهان، شما یک لیست پستی آماده دارید. این قبلاً سالها طول می کشید تا توسعه یابد.»

“به نظر می رسد مردم در لندن ناراحت هستند. راتنام گفت: همه چیز در مورد پاریس است. او افزود: «اما، مجموعه‌داران علاقه‌مند به ملاقات با هنرمندان هستند. در اینجا تعداد هنرمندان بیشتر از بسیاری از شهرهای دیگر، به واسطه همه مدارس هنری وجود دارد.»

اجاره‌های تجاری لندن معمولاً کمتر از 1000 دلار در ماه نیست که فرانچسکا فون زدتویتز-آرنیم و لیام تیکنر، شریک زندگی‌اش، در سال گذشته برای گالری Sundy خود در رژه فروشگاه‌های کوچک در لمبث می‌پردازند. صد یارد از رودخانه تیمز. ساندی که در نزدیکی برخی از نمایندگی‌های معتبر از جمله Greengrassi، Cabinet و The Sunday Painter قرار دارد و تحت الشعاع بلوک‌های بلند آپارتمان‌های مجلل قرار دارد، در حال حاضر مجموعه‌ای از آویزهای نقاشی شده جدید توسط هنرمند برلینی Marco Bruzzone را به نمایش می‌گذارد که قیمت هر کدام از 5000 تا 9000 دلار است. .

فون زدتویتز-آرنیم، 38 ساله، و تیکنر، 44 ساله، هر دو آلمانی هستند که در مدارس هنر لندن آموزش دیده اند. آنها گفتند که تا کنون فروش در گالری و نمایشگاه های هنری هزینه های نمایندگی را پوشش داده است.

تیکنر گفت: “ما این گزینه را داریم که به برلین برویم، اما احساس می کنیم لندن مکانی است که پتانسیل زیادی دارد.” او افزود: “این مکان بسیار پرمشقت و چالش برانگیز است، اما از نظر فرهنگی غنی است و چیزهای زیادی را به ارمغان می آورد.” “این مردم را جدی می کند. در لندن، مردم می خواهند به چیزی برسند.»

با این حال، تیکنر گفت که نگران کاهش استانداردها در مدارس هنری مشهور جهانی لندن است. او با اشاره به این واقعیت که مدارسی که شهریه دریافت می کنند، مانند کالج سلطنتی هنر و طلاسمیت (جایی که بسیاری از YBAs در آنجا تحصیل می کردند)، گفت: «تغییر در آموزش هنر به سرعت پردازش انبوه صورت گرفته است. فشار به کسب و کارهایی که ارزش پول را ارائه می دهند. تیکنر گفت که این می تواند تأثیر مشکل بر جاه طلبی خلاق فارغ التحصیلان آنها داشته باشد.

در سال 2019، گزارشی در مورد تحصیلات تکمیلی که به سفارش دولت بریتانیا انجام شد، نشان داد که مدارک هنرهای خلاق بدترین ارزش را از نظر بازده مالی برای دانشجویان و دولت دارد. بودجه دولتی برای رشته های هنری در دانشگاه اخیراً 50 درصد کاهش یافته است.

پاول، گالریست در ساندویچ بار سابق، گفت: “هیجان واقعی در اطراف گروه گالری ها وجود دارد که در حال ظهور است.” اما ما به اقتصاد هنری نیاز داریم که بتواند آن را مدیریت کند.»

آن‌ها همچنین به نسل جدیدی از هنرمندان نیاز دارند که بتوانند به آن لحظه برسند.