“طرح بازی مشترک” برای رسیدگی به بحران جابجایی DR کنگو مورد نیاز است: وبلاگ هماهنگ کننده مقیم |

این صفحه به دلیل انتشار محتوای مخالف با قوانین جمهوری اسلامی ایران مسدود گردید.

این مطالب از سوی مدیر سایت تایید نمی‌شوند.

سلب مسئولیت: مدیر این سایت مسئولیتی در قبال محتوای این صفحه ندارد.

جمهوری دموکراتیک کنگو (DRC) دارای بیشترین جمعیت آوارگان داخلی در قاره آفریقا است: 5.9 میلیون نفر، از جمله 700000 نفر تازه آواره در سال جاری. جمهوری دموکراتیک کنگو همچنین میزبان بیش از 500000 پناهجو و پناهجو (عمدتا از بوروندی، جمهوری آفریقای مرکزی و سودان جنوبی) است.

عواملی که باعث جابجایی داخلی می شوند، اغلب پیچیده و به هم مرتبط هستند، از درگیری ها، شوک های مربوط به آب و هوا، بلایا تا افزایش نرخ جنایات خشونت آمیز.

در جمهوری دموکراتیک کنگو، درگیری‌های طولانی در استان‌های شرقی ایتوری، کیوو شمالی و کیوو جنوبی، و همچنین تنش‌های مجدد در مناطق مرکزی جنوبی کاسای و تانگانیکا، منبع اصلی آوارگی در این کشور بوده است و میلیون‌ها نفر را مجبور کرده‌اند. خانه های خود را اغلب در موارد مختلف ترک کنند.

در حالی که درگیری‌های بین‌اجتماعی در استان‌های شرقی وارد دهه دوم خود می‌شود و تنش‌ها و خشونت‌ها بر سر استفاده از زمین و بهره‌برداری از منابع طبیعی، از جمله از طریق بسیاری از گروه‌های مسلح فعال در این مناطق، ادامه می‌یابد، خانواده‌های آواره بیشتری مجبور به وابستگی می‌شوند. در مورد کمک های بشردوستانه برای بقا.

گشودن «گره های گوردیایی»

همانطور که می دانیم، کمک های بشردوستانه – اگرچه برای کاهش رنج در کوتاه مدت ضروری است – برای حل چالش های ریشه ای و ساختاری که باعث جابجایی داخلی می شود کافی نیست.
نیاز به یافتن راه حل های بادوام و طولانی مدت برای مسئله جابجایی داخلی در جمهوری دموکراتیک کنگو نمی تواند ضروری تر باشد.

یافتن انسجام و ایجاد تعادل بین اقدامات بشردوستانه، صلح‌ساز و توسعه بسیار مهم است و اولین قدم از بسیاری از اقدامات ضروری برای ایجاد راه‌حل‌های ماندگارتر برای آوارگی داخلی و پاسخگویی به نیازهای میلیون‌ها نفری است که در سایت‌های آوارگان داخلی سرگردان شده‌اند.

طی چند سال گذشته، ما – تیم کشوری سازمان ملل متحد در جمهوری دموکراتیک کنگو و همچنین تیم بشردوستانه کشور – از نزدیک با دولت جمهوری دموکراتیک کنگو و مقامات استانی، همراه با سایر شرکای توسعه، بشردوستانه و صلح‌ساز همکاری کرده‌ایم. پیوند بشردوستانه-توسعه-صلح.

با همکاری با شرکای ملی و بین‌المللی، این استراتژی مبتنی بر پیوند از رویکرد پروژه محوری برای مقابله با علل ساختاری کلیدی جابجایی داخلی دور می‌شود – چیزی که من از آن به عنوان «گره‌های گوردین» یاد می‌کنم.

با تکیه بر تجربه اخیرم در هائیتی به عنوان هماهنگ کننده مقیم و بشردوستانه و معاون نماینده ویژه دبیرکل، همچنین به اهمیت همکاری با مقامات ملی برای افزایش و اجرای سیاست های عمومی موجود به منظور ارتقای سطح کشور پی بردم. مسیر توسعه

کاشت بذر توسعه

در مرکز این رویکرد به رسمیت شناخته شده است که پس از 20 سال اتکا به جامعه بشردوستانه و حضور نیروهای حافظ صلح سازمان ملل (مونوسکو) که نقش اساسی در حفاظت از غیرنظامیان ایفا می کنند، باید فضای بیشتری را به روی عوامل توسعه باز کنیم. DRC – و به روشی متعادل‌تر برای رسیدگی به علائم و محرک‌های جابجایی کار کنید.

حتی در دوره کنونی بحران و تشدید خشونت، متوجه شده‌ام که کاشت بذر توسعه و رسیدگی به آسیب‌پذیری‌های اساسی که در وهله اول خانواده‌های زیادی را در سراسر کشور ریشه کن کرده است، چقدر مهم است.

طی چندین بازدید از استان تانگانیکا، که دارای سطوح بالای بیجاشدگان داخلی است، از عوامل مختلف – هم علائم و هم عوامل جابجایی – از جمله سطوح بالای ناامنی غذایی، دشواری دسترسی به خدمات، رقابت، شگفت زده شدم. بر سر ثروت منطقه از منابع طبیعی و تشدید خشونت علیه غیرنظامیان. ]

من با بسیاری از آوارگان داخلی در این بازدیدها از استان تانگانیکا صحبت کردم و هر یک از آنها داستان خود را در مورد آوارگی و شرایط سختی که در حال حاضر در آن زندگی می کنند را توضیح دادند. در اینجا برخی از چیزهایی است که آنها به من گفتند.

“چیزی که ما بیش از همه در جهان می خواهیم این است که به خانه برگردیم، زمین خود را آباد کنیم، اما شرایط امنیتی هنوز وجود ندارد – و بنابراین ما باید در این شرایط سخت به زندگی ادامه دهیم.”

ما خواهان بازگشت صلح هستیم زیرا تنها صلح پایدار می تواند به ما اجازه دهد به روستاهای خود بازگردیم.

یافتن راه حلی پایدار برای جابجایی اجباری در این بخش از کشور به وضوح مستلزم مشارکت بسیاری از بازیگران مختلف – صلح‌سازان، انسان‌دوستان، شرکای توسعه و دولت محلی – است که همه با هم در جهت یک برنامه بازی مشترک و نتایج جمعی کار می‌کنند.

توسعه می تواند تأثیر چند برابری مهمی داشته باشد و به تقویت بازیگران و سیستم های محلی کمک کند، توسعه اقتصادی محلی را تقویت کند و از بازگشت اقتدار دولتی حمایت کند.

کار با سازمان های محلی، از جمله سازمان های غیردولتی و سازمان های جامعه مدنی کلیدی است. ما باید به بحث در مورد بومی سازی ادامه دهیم

در شرق جمهوری دموکراتیک کنگو، منطقه‌ای که در گذشته برای ارائه خدمات اجتماعی و زیرساخت‌های عمومی بیش از حد به عوامل بشردوستانه متکی بوده است، توانمندسازی بازیگران دولتی محلی گامی کلیدی برای ایجاد راه‌حل‌های پایدارتر برای آوارگی است و ما در کشور سازمان ملل متحد هستیم. تیم در سال های آینده به اولویت خود ادامه خواهد داد.

راه امیدبخشی در پیش است

دستور کار دبیر کل سازمان ملل متحد در مورد آوارگی داخلی، گامی مهم در این راستا است.

بر اساس توصیه‌های هیئت بلندپایه جابجایی داخلی در پایان سال 2019، دستور کار اقدام مجموعه‌ای از تعهدات را برای سیستم سازمان ملل متحد تعیین می‌کند تا تعامل خود را افزایش دهد و راه‌حل‌های ماندگارتر برای جابجایی داخلی ایجاد کند، با قرار دادن پیشگیری، حفاظت و مشارکت های محلی در این مرکز.

چالش‌های پیش‌رو برای جمهوری دموکراتیک کنگو بسیار مهم هستند، اما من امیدوار هستم که دستور کار جدید، در کنار رویکرد مبتنی بر پیوند، تضمین کند که جوامع آواره بیشتر محافظت می‌شوند، مقامات محلی تقویت می‌شوند و بازیگران توسعه به مقیاس بزرگی می‌رسند.»