آیا جزیره بوراکای فیلیپین می تواند بر توریسم بیش از حد غلبه کند؟

زمانی که جزیره بوراکای فیلیپین در گالری سرکشان از مقاصدی بود که توسط توریسم بیش از حد مخدوش شده بودند، بخش‌های بزرگی از ساحل سفید اصلی 2.5 مایلی آن با هزاران بازدیدکننده و قطارهای طولانی از تخت‌ها و چترهای ساحلی پر شد. ناوگان قایق‌ها تا لبه شن‌ها با موتور حرکت می‌کردند، و انبوهی از دستفروش‌ها وسایل سفر و خرده‌فروشی می‌فروختند و ماساژ می‌دادند، موها را بافته می‌کردند و خالکوبی حنا درست در ساحل انجام می‌دادند.

در شب، صدای ناهنجار موسیقی از فالانژ اتاق‌های غذاخوری موقتی در شن‌ها سرازیر شد، کاناپه‌ها و کابین‌ها به سمت آب باز شدند و چرخ‌های آتش، هوا را پر از شعله‌ها و دود کردند.

نفت قایق‌ها، زباله‌های ساحل و فاضلاب‌هایی که به‌طور غیرقانونی به دریا وارد می‌شوند، آب‌ها را آلوده می‌کنند.

با این حال، در اوایل سال 2018، رودریگو دوترته، رئیس‌جمهور وقت – که به خاطر رویکردهای رادیکال‌اش شناخته می‌شود – بوراکای را یک «آب‌زخ» اعلام کرد و به‌طور ناگهانی آن را از آوریل تا اکتبر تعطیل کرد.

دولت بخش‌هایی از چند صد هتل، رستوران و سایر مشاغل را که خیلی نزدیک به آب و در جنگل‌ها و تالاب‌ها ساخته شده بودند، تخریب یا قطع کرد. ده‌ها لوله فاضلاب غیرقانونی را در امتداد سواحل ریشه کن کرد و سیستم فاضلاب را ارتقا داد. جاده های باریک و گرفتگی بدنام را تعریض کرد و پیاده روها را در آن قرار داد. این برنامه تبلیغ جدیدی از Boracay را به عنوان یک جزیره اکوتوریسم پایدار به جای یک مهمانی 24 ساعته در 7 روز هفته طراحی کرد.

و در یکی از نادرترین و شدیدترین واکنش ها به رشد لجام گسیخته گردشگری، کارگروه ملی ایجاد شده برای نظارت بر جزیره محدودیتی را بر تعداد بازدیدکنندگان اعمال کرد و ظرفیت حمل را 6400 نفر در روز یا 19215 گردشگر در هر زمان معین تعیین کرد. .

این روزها، ساحل سفید فریبنده، فضای باز از ماسه های بکر است، قایق های موتوری در دو اسکله شناور محصور شده اند و آب آکوامارین پاکسازی شده است. علائم بالا و پایین ساحل اعلام می کنند: بدون سازه و مبلمان، بدون نوشیدن الکل، بدون رقص آتش.

در یک شب نیمه فوریه، تایلر اودود بخشی از جریان ثابت گردشگرانی بود که در مسیر شنی از ساحل قدم می زدند و به نامزدش اشاره می کردند که قبلاً کجا بوده است. این زوج که در یک سفر چهار روزه برای جشن تولد 38 سالگی آقای اوداود بودند، گفتند که بدشان نمی‌آید که در شن و ماسه یا یک یا دو مکان تفریحی شبانه در ساحل غذا بخورند. با این حال، آنها گفتند، حال و هوای جدید را ترجیح می دهند.

آقای اودود، معلم آمریکایی ساکن مانیل، با اشاره به اولین دیدار خود در سال 2013، گفت: «آن زمان جوان‌تر بودم، بنابراین سبک زندگی مهمانی را دوست داشتم. ”

تعداد کمی از نقاط داغ در سراسر جهان محدودیت‌هایی را برای تعداد بازدیدکنندگان درازمدت اعمال کرده‌اند، بنابراین این یک سوال باز است که آیا این جزیره کوچک در مرکز فیلیپین، حدود یک ساعت در جنوب مانیل با هواپیما، می‌تواند راه‌حلی واقعی و پایدار پیدا کند. به گردشگری بیش از حد

جزایر و صاحبان مشاغل محلی در مصاحبه هایی گفتند که به طور کلی از بهبود سواحل و جاده های بوراکای خرسند هستند. اما هنوز بحث بر سر ظرفیت حمل وجود داشت.

اگرچه قطعنامه‌ای توسط کارگروه ملی برای بازدیدکنندگان محدودیت ایجاد کرد، اما هیچ تمهیدی برای اجرای آن وجود نداشت. بنابراین هیچ کس مسئول محدود کردن ورود نیست – نه خطوط هوایی، نه قایق هایی که گردشگران را از جزیره اصلی پانای می آورند، نه هتل های جزیره. بر اساس آمار ماهانه بازدیدکنندگان دفتر گردشگری مالایی-بوراکای، این تعداد در ماه‌های شلوغ بهار سال 2019 و بار دیگر در بهار گذشته از سقف بازدیدکنندگان فراتر رفت. این امر باعث شد تا یک مطالعه ظرفیت حمل جدید توسط دپارتمان محیط زیست و منابع طبیعی (DENR) انجام شود که رهبری کارگروه ملی را بر عهده داشت، اگرچه نتایج آن هنوز منتشر نشده است.

در ماه های آینده، مطمئناً درپوش مجدداً آزمایش خواهد شد. پروازها در فرودگاه های نزدیک کالیبو و کاتیکلان به سرعت در حال افزایش هستند. و گردشگرانی از چین و کره – بزرگترین منابع بازدیدکننده، که 40 درصد از گردشگران را قبل از همه‌گیری تشکیل می‌دادند – در ماه‌های آینده آماده بازگشت هستند.

علاوه بر این، گروه ضربت ملی در ژوئن 2022 منحل شد و نظارت بر جزیره به مقامات دولتی محلی بازگردانده شد که برخی از آنها می خواهند برخی از محدودیت ها را لغو کنند.

Dante Pagsuguiron، باسابقه‌ترین عضو شورای شهرداری مالایی که شامل Boracay می‌شود، در مصاحبه‌ای در فوریه گفت که با هرگونه سقف ظرفیت مخالف است و این جزیره می‌تواند از 14000 اتاق فعلی هتل که توسط دولت اعتبار دارد، پشتیبانی کند. او از بازگرداندن تخت‌های ساحلی و صرف غذای محدود در ساحل حمایت می‌کند.

آقای پاگسوگیرون گفت: “از نظر من، اگر گردشگرانی بدون توجه به تعداد آنها به بوراکای می آیند، باید آنها را بپذیریم.”

معلوم نیست در ادامه چه اتفاقی خواهد افتاد. آقای Pagsuguiron و دیگران حدس زدند که مطالعه DENR سقف ورود را 25 درصد به 40 درصد افزایش می دهد و اجازه می دهد تا 9000 ورود در روز وجود داشته باشد. DENR به چندین درخواست برای اظهار نظر پاسخ نداد.

در ماه مارس، فرماندار استان آکلان که بوراکای را شامل می‌شود، یک نهاد نظارتی جدید برای این جزیره به نام شورای توسعه پایدار بوراکای-کاتیکلان ایجاد کرد تا دستاوردهای بازسازی را حفظ کند. به گفته مدیر استان، سلوین ایبارتا، شورای جدید موافقت کرده است که یک نهاد مستقل باید مطالعه ظرفیت حمل دیگری را انجام دهد.

توانبخشی، سپس کووید

بوراکای اولین بار در دهه 1970 محبوبیت پیدا کرد، زمانی که در یک کتاب راهنمای آلمانی ظاهر شد و محل فیلم جنگی “خیلی دیر قهرمان” بود. در دهه 1990، سالانه بیش از 100000 کوله گرد و ماجراجو از سواحل و تپه های جنگلی آن بازدید می کردند. مردم محلی مغازه های غواصی، رستوران ها، مهمانخانه ها و هتل ها را باز کردند. سرمایه گذاران بزرگ به دنبال استراحتگاه هایی مانند شانگری لا در خلیج های خصوصی بودند. هر سال، به نظر می رسید، بوراکای همچنان در بهترین سواحل و فهرست جزایر برتر فرود می آمد. گردشگری افزایش یافت و در سال 2011 نزدیک به 1 میلیون بازدید کننده و تا سال 2017 دو برابر شد.

سپس خاموشی ناگهانی، معروف به توانبخشی اتفاق افتاد.

صاحبان مشاغل بدون درآمد ماندند، کارگران برای یافتن شغل به تکاپو افتادند و عروسی‌ها و تعطیلات برنامه‌ریزی شده طولانی به پایان رسید. مردم محلی می گویند که ساحل سفید از همه تخریب ها شبیه یک منطقه جنگی به نظر می رسید. مانند بسیاری از مشاغل در انتهای شمالی ساحل، کباب پز BAMA مجبور شد بخش بزرگی از ساختمان خود را در کنار ساحل هک کند تا با 33 یاردی عقب نشینی ناشی از جزر و مد بالا مطابقت داشته باشد و مجبور شد پنج اینچ از خیابان خود را از بین ببرد. نمای جانبی برای باز کردن راه برای تعریض جاده.

پس از شش ماه، اگرچه عملیات تخریب و جاده هنوز کامل نشده بود، جزیره در اواخر اکتبر 2018 به روی گردشگران باز شد. در سال بعد تعداد مسافران به 2 میلیون نفر رسید که کمی بیش از نیمی از آنها خارجی بودند، اما سپس دوباره در اوایل سال 2020 تبخیر شد. با هجوم کووید-19.

بوراکای در طول همه گیری به مدت دو سال تا اوایل سال 2022 به روی خارجی ها بسته بود و اقتصاد محلی را ویران کرد. ‌

بسیاری از جزایر به دلیل فضای ثابت و گزینه های محدود برای توسعه اقتصادی، به ویژه در معرض توریسم بیش از حد هستند. یکی از مسائل کلیدی پیش روی مقاصد این است که «تقریباً هرکسی که از گردشگران پول در می‌آورد، تعداد بیشتری از گردشگران را می‌خواهد و آمادگی محدود کردن، چه رسد به کاهش تعداد، را ندارد. توسط دانشگاهیان و کارشناسان گردشگری ریچل دادز و ریچارد باتلر که به ده‌ها مقصد در سراسر جهان از جمله بوراکای نگاه می‌کند.

آنها نتیجه می‌گیرند: «تفکر آرزویی در مورد صنعت گردشگری کوچکتر و سبزتر که بر روی چارچوبی غیرسرمایه‌داری عمل می‌کند، احتمالاً همان «خوش‌بینی نابجا» باقی خواهد ماند.

آنها در تبادل ایمیل گفتند که هنوز امیدی وجود دارد. دکتر باتلر نوشت: «گردشگری در وضعیتی مشابه با تغییرات آب و هوایی قرار دارد. بسیاری از مردم موافق هستند که مشکلاتی وجود دارد، اما تعداد کمی از آنها راه حل های واقع بینانه و قابل قبول (برای اکثر مردم) دارند، بنابراین یک تغییر اساسی در نگرش های کلی لازم است.

جاده های جدید هموار و ساحل تمیز شده

در بازدیدی که در اواسط فوریه انجام شد، زمانی که ورودی روزانه به طور متوسط ​​5750 نفر بود، جزیره به طرز دلپذیری شلوغ بود و اکثریت قریب به اتفاق گردشگران فیلیپینی بودند. ‌

بوراکای کمی بیش از 4 مایل طول دارد و شکلی شبیه استخوان سگ دارد و متراکم ترین توسعه در امتداد و پشت ساحل سفید که 2.5 مایل در امتداد ساحل غربی امتداد دارد. ساحل سفید پس از فرود قایق های اولیه به سه منطقه اصلی تقسیم می شود که به ایستگاه ها معروف هستند. توسعه در امتداد ساحل بسیار کم است و ارتفاع ساختمان ها به سه طبقه در ساحل محدود می شود. محبوب‌ترین نقاط شنی و دریایی دیگر در ساحل شرقی بولابوگ، یکی از برترین خلیج‌های کایت‌سواری کشور، و در تپه‌های شمالی در سواحل Diniwid و Puka هستند.

حال و هوای جزیره بسته به جایی که هستید در نوسان است: در جنوبی‌ترین بخش ایستگاه 3 که آفتاب‌سوخته و کم‌جمعیت است، آرام است. در مرکز ایستگاه 2 که مملو از استراحتگاه‌ها و مجتمع خرید و غذاخوری روباز D’Mall است، شلوغ است. و سپس در انتهای شمالی ایستگاه 1 بسیار زیبا است، با چند صد نفر که در غروب آفتاب در حال قدم زدن روی شن‌ها و تماشای قایق‌های بادبانی کوچکی هستند که روی دریای صاف آبی می‌چرخند.

جاده صاف و جدید با پیاده‌روهای آجری که بر روی ستون فقرات جزیره قرار دارند، پر از خانواده‌ها، زوج‌ها و گروه‌های دوستان و کاروان ثابتی از موتورسیکلت‌های برقی و سه چرخ است. اما جاده همچنین پر از رستوران های تیره و تار و دیوارهای فلزی متناوب است که ساختمان های متروکه یا تخریب شده را پنهان کرده است.

شب‌ها در ساحل سفید، می‌توانستم از غذاهای بین‌المللی بی‌شمار لذت ببرم و به موسیقی زنده از پوشش‌های کوئین گرفته تا دوتایی که ادل را می‌خوانند، گوش کنم. همچنین بارها توسط پیشخدمت های مؤدب منو پیشنهاد شد و توسط زنان و مردان روسپی به من پیشنهاد شد: «سلام آقا. ماساژ دادن؟”

دیندو سالازار، معاون عملیات هنان در بوراکای، گفت: هفت هتل یکی از بزرگترین تفریحگاه‌های زنجیره‌ای جزیره، گروه هنان، در ماه فوریه بیش از 80 درصد پر بودند که اکثرا فیلیپینی‌ها بودند. او انتظار بازگشت گردشگران چینی را در سه ماهه دوم داشت و یک معمایی در ظرفیت حمل دید: او گفت که اگر مقامات محلی به افراد زیادی اجازه حضور در جزیره را بدهند، نگرانی این است که دولت ملی می تواند عقب نشینی کند و مسئولیت را در دست بگیرد.

آقای سالازار همچنین رئیس بنیاد Boracay، یک گروه تجاری گردشگری است که به تعطیلی و محدودیت ظرفیت در سال 2018 اعتراض کرد. این بنیاد استدلال کرد که تنها مالکانی که قوانین عقب نشینی و فاضلاب را نقض می کنند باید مجازات شوند و 14000 هتل مورد تایید دولت می توانند هزاران گردشگر بیشتر از حد 19215 تعیین شده توسط کارگروه را در خود جای دهند.

در پایان، آقای سالازار گفت، بسته شدن این جزیره برای جزیره خوب بود، زیرا قوانین محلی که مدت‌ها مورد نقض قرار می‌گرفت، اجرا می‌شد، از جمله عقب‌نشینی در ساحل، اتصال فاضلاب و ممنوعیت پلاستیک‌های یکبار مصرف.

آقای سالازار گفت: «برای همه افراد رایگان وجود داشت که بدون در نظر گرفتن ضربه وارد جزیره شوند، و اکنون کنترل وجود دارد.»

بخشی از برنامه جزیره برای کاهش ازدحام بیش از حد این است که بخش‌های دیگر بوراکای به جز ساحل سفید را برای بازدیدکنندگان جذاب‌تر کند. کریستا تودتود، مدیر فروش و بازاریابی، گفت که در ساحل بولابوگ که یک مایل طول دارد در ساحل شرقی، تنها استراحتگاه، آکوا بوراکای، در حال بررسی راه اندازی یک سرویس قایق بادبانی برای آوردن مهمانان مستقیم به خلیج بود.

خانم تودتود در حالی که تعداد زیادی بادبادک سوار در حال عبور از صافی بود، گفت: «کاری که ما در اینجا می‌خواهیم انجام دهیم این است که جمعیت را متفرق کنیم، زیرا اکثر مردم وقتی می‌گویند بوراکای، تنها چیزی که به یاد می‌آورند ساحل سفید است.» خلیج کم عمق اما یک جواهر پنهان نیز در این سمت وجود دارد که می‌خواهیم آن را به مهمانان معرفی کنیم.»

درست پایین گردشگاه آجری جدید، موج‌سواران در بار روباز Habagat Kitebording داستان‌های خود را معامله کردند. وینی لوای، ​​مالک آلمانی، اولین مدرسه کیتینگ را در این جزیره در سال 2002 افتتاح کرد و طی چند سال این ورزش با حدود 10 مدرسه شروع به کار کرد.

در سال 2018، کسب‌وکار او در میان ده‌ها کسب‌وکار در Bulabog بود که هدف آن‌ها تخریب جزئی یا کامل بود. او گفت: «من تمام اسناد قانونی را برای ساختن داشتم. “پس این یک نوع شوک بود.”

آقای لوای مجبور شد مدرسه و رستوران خود را در شن و ماسه تخریب کند و آنها را با هزینه 200000 دلار به عقب برگرداند، اگرچه هتل 10 اتاقش خارج از حایل 33 حیاطی بود. او گفت که از پیاده‌روی آجری و جاده عریض‌تر به عقب راضی است، اما گفت که پنج سال بعد، بازسازی و تلاش برای یافتن تعادل مناسب گردشگران در جزیره کوچک ادامه دارد.

او گفت: “امید من این است که آنها کار خوبی انجام دهند، به وضعیت ادامه دهند و بتوانند آن را به روش مناسب به پایان برسانند.”