“آیا مطمئن هستید که می خواهید این را تماشا کنید؟” در حالی که هفته گذشته نمایش «خانه اژدها» را آغاز کردیم، شوهرم پرسید.
هر دوی ما هشدارهای آنلاین را دیده بودیم مبنی بر اینکه پیش درآمد «بازی تاج و تخت» با یک بخش سزارین «وحشیانه»، «وحشیانه» و «غمگین قرون وسطایی» آغاز شد. من یکی دو سال پیش در زمان تولد پسرم سزارین شده بودم و حالا دوباره باردار بودم و برای احتمال عمل دوم آماده می شدم. اما بله، مطمئن بودم که می‌خواهم آن را تماشا کنم.
من حدس می‌زنم کنجکاو بودم که وحشتناک‌ترین تفسیر این روش چگونه باشد. من هنوز به این صحنه فکر می کنم – نه به این دلیل که خیلی خشن است، بلکه به این دلیل که خشونت آن به شکلی قاب شده است بنابراین عمیق مانند بسیاری از تصاویر بارداری، احتمالات درونی و عاطفی آن تا حد زیادی توسط انبوهی از کلیشه‌هایی که به‌عنوان بصیرت مطرح می‌شوند، پنهان می‌شوند.
به هر حال King’s Landing مکان ظریفی نیست. در بالای اپیزود، ملکه اِما باردار ناخوشایند سرنوشت او را پیش‌بینی می‌کند: او به دخترش، پرنسس رینیرا، می‌گوید: «تخت کودک میدان جنگ ماست». ما باید یاد بگیریم که با یک لب سفت با آن روبرو شویم.» در همین حال، همسرش، پادشاه ویسریس، به طرز شومی اطمینان دارد که این بارداری، پس از یک دوره سقط جنین و مرده‌زایی، سرانجام یک وارث مرد به وجود خواهد آورد.
در عوض، کار ملکه به بن بست خطرناکی می رسد. استاد اعظم به پادشاه اطلاع می‌دهد که نوزاد در حالت بریچ است و «گاهی اوقات لازم است که پدر یک انتخاب غیرممکن انجام دهد» – «یکی را قربانی کند یا هر دو را از دست بدهد». Viserys برداشتن نوزاد با جراحی را بدون اطلاع یا رضایت Aemma تایید می کند. در حالی که مأموران زایمان ملکه ناامید و گیج خود را مهار می کنند، استاد اعظم به شکم او می ریزد. ملکه می میرد و نوزادش به زودی می میرد.
معنی این تماشای وحشتناک چیست؟ کتاب «آتش و خون» جرج آر.آر.آر.آر. مارتین، کتابی که «خانه اژدها» بر اساس آن ساخته شده است، ملکه را به شیوه‌ای نامشخص در هنگام زایمان می‌میرد. فقط در نمایش است که از طریق یک برش شکم سرکش تبدیل به یک قتل می شود. در یک سری مصاحبه، میگل ساپوچنیک، یکی از گردانندگان برنامه و کارگردان اپیزود، طنین این انتخاب را به طور کامل توضیح داد. ساپوچنیک گفت که این صحنه – که با یک تورنمنت خونین جوست که توسط پادشاه در جشن های نابهنگام برپا شده بود – به گونه ای طراحی شده بود که “تقطیر تجربه مردان و زنان” در وستروس باشد. او افزود، اما این هدف همچنین نشان دادن “موازی با گذشته و حال ما” بود. این نشان دهنده تلخی زایمان در دوران قرون وسطی است که دنیای فانتزی مارتین از آن نشأت می‌گیرد، زمانی که «زایمان خشونت بود». اما همچنین نشان دهنده تلخی زایمان در آمریکای پس از روئه است، زمانی که صحنه به عنوان “به موقع و تاثیرگذارتر از همیشه” خوانده می شود.
تیم خلاق “با نگرانی مبادا اشتباه متوجه شود”، مشتاق “ناراحت نشدن” اما همچنین “پرهیجان نکردن”، تیم خلاق – اپیزود توسط مردان نوشته، کارگردانی و تدوین شده است – دو ماما را برای مشاوره در صحنه و تعداد بیشماری از زنان استخدام کردند. سکانس را قبل از پخش نمایش دهید. ساپوچنیک قول داده بود که این صحنه فقط آغاز یک فصل کامل از تولدهای عجیب بود که هر کدام با تفسیر جنسیت بیشتری همراه بود. او توضیح داد که موضوع این تولد «شکنجه» بود.
خشونت محض صحنه من را شوکه نکرد. (در اوایل اپیزود، شخصیتی آلت مردی را برش می‌دهد و آن را روی گاری‌ای پرتاب می‌کند که انباشته از زائده‌های بریده شده مختلف است – تماشای خشونت‌آمیز عنصر اصلی نمایش است.) اما عمق ضمنی خشونت به نظر من بسیار مضحک بود. بارگذاری معنایی در مرگ ملکه مانند تلاشی برای دور زدن انتقادی بود که «بازی تاج و تخت» را برانگیخت – این که خشونت بی‌معنای علیه زنان را در پی داشت. اما تحمیل حس بر چنین خشونتی نیز می‌تواند احساس رضایت‌بخشی نداشته باشد، زیرا درونیات شخصیت زن در تلاش سازندگان برای بیان بیانیه گنجانده شده است.
صحنه زیر بار بسیاری از دال ها می ترکد. به ظاهر از هر زاویه ای به ملکه شلیک می شود. هیچ چشم اندازی از بدن باردار او دیده نمی شود. ما او را می بینیم که در پس زمینه ناله می کند و در رختخواب پیچیده است. روی صورت هذیان‌آمیز او در نوری گنگ زوم می‌کنیم و لطافت یک عکس بارداری را تداعی می‌کنیم. اغلب ما او را از بالا می بینیم، انگار که در یک سالن جراحی به او نگاه می کنیم. یا از آن سوی شکم گرد او را جاسوسی می کنیم، گویی که در زایمان کمک می کنیم. ما از بالا به او نگاه می کنیم که او را باز می کنند، خونش را تخلیه می کنند و دستانش را دراز می کنند.
همانطور که صحنه از بین می رود، به نظر می رسد که خود دوربین تحت تأثیر بزدلی قرار گرفته است. با فرض نگاهی دور و بالینی، از دیدگاه ملکه بیشتر و بیشتر عقب نشینی می کند. اغلب به‌طور کامل به دور نگاه می‌کند، و به جای آن بر حس کارتونی جوستینگ تمرکز می‌کند، که در مقابل خشونت تولد قرار می‌گیرد. فریادهای ملکه خاموش می شود، با صدای جمعیت خروشان مسابقات و له شدن عجیب جمجمه ها و مغزها پوشانده می شود. در یأس برای معنا، صحنه بی معنا می شود.
باردار بودن می تواند مانند عبور از دنیای فیزیکی به دنیای نشانه ها باشد. بارداری آنقدر اهمیت استعاری دارد که حتی یک استعاره است برای اهمیت – حامله با معنی. اما من حامل معنی نیستم. من تازه باردارم و بنابراین من تصاویر بارداری و تولد را از موقعیت حذف شده خودم تماشا می کنم، کنجکاو هستم که تجربه من برای افراد دیگر چه معنایی دارد، و قرار است در مورد فرهنگ و سیاست ما چه بگوید.
سزارین «خانه اژدها» نه از نظر تاریخی دقیق است (در بسیاری از آموزه‌های قرون وسطی، زندگی مادر بیش از زندگی جنین ارزش داده می‌شد، همانطور که ربکا پیاز در تخته سنگ توضیح داده است) و نه به ویژه در آن لحظه (بسیاری از زنان پس از روئه). التماس از پزشکان برای مداخلات جراحی در بارداری خود). اما به یک کلیشه مداوم دسترسی پیدا می کند: همان طور که لزلی جیمیسون در مقاله ای در مورد این روش در سال گذشته اشاره کرد، سزارین انتخابی پر از انگ است. این کد به صورت “هم معجزه آسا و هم مشکوک، به طور همزمان a deus ex machina و یک مداخله ظالمانه» – نقطه مقابل «تولد طبیعی».
این ساختار نقش مادر را در زایمان باطل می کند و آن را به یک موسسه پزشکی پدرسالار واگذار می کند. معمای «مکبث» – که بیان می‌کند چون مک‌داف «به‌موقع» از شکم مادرش بیرون کشیده شده است، «از زن متولد شده» نیست – همچنان ادامه دارد. حاملگی های روی صفحه هنوز به ندرت به سزارین ختم می شود. وقتی این کار را انجام می دهند، چیز وحشتناکی هستند. همانطور که منتقد فیلم وایولت لووات استدلال کرده است، زایمان طبیعی به عنوان مبارزه نهایی اوج سفر حاملگی قهرمان در نظر گرفته می شود. بنابراین، یک سزارین قهرمان ما را به یک قربانی تبدیل می کند – و یک شکست می خورد.
هیچ کدام از اینها با تجربه شخصی من مطابقت ندارد. من برای سزارین احساس بدی نداشتم، یا احساس می کردم که واقعاً پسرم را «به دنیا نیاوردم». احساس کردم که من و پزشکانم هر کاری را که از نظر پزشکی لازم بود انجام دادیم تا او را به سلامت تحویل دهیم. و با این حال من از این روایت تحمیلی آزرده خاطر می شوم، و هر وقت صحنه تولدی را از بالا می بینم که اغلب در «خانه اژدها» گرفته شده است، به یاد آن می افتم.
تولد برای من یک تجربه بسیار حسی بود، نه بصری. در حین زایمان، نمی‌توانستم شکمم را ببینم. قوی ترین خاطره من از عمل جراحی، که بیمارستان با برزنت آبی برآمده از دید من محافظت کرد، انتشار فشار غیرعادی در بدن بیهوش من هنگام برداشتن نوزاد است. همانطور که در حال وقوع بود، دکتری پرسید که آیا می‌خواهم او از آن لحظه عکاسی کند یا نه، و من با این فکر که همیشه می‌توانم تصویر را حذف کنم، اگر نمی‌توانم آن را درک کنم، موافقت کردم. الان که به عکس نگاه می‌کنم، ویژگی‌های پسرم را که از لبه‌های خون آلود بدنم بیرون می‌آیند، تشخیص می‌دهم، اما زاویه دید را نمی‌شناسم. انگار دارم خاطره یکی دیگه رو زنده می کنم نه خاطره خودم.
بنابراین نه، به تصویر کشیدن خشونت در تولد من را آزار نمی دهد. اما نمای چشم پرنده از آن درست است. اصرار دوربین بر چشم‌انداز والای خود، در نگاه کردن از بالا به بدن کامل زن متولد شده از نگاه تماشاگر – این به نظر من نقض واقعی است. در آن نماهای دلخراش، به تصویر کشیدن خشونت مردانه از نگاه مردانه قابل تشخیص نیست.
شاید تولدهای آینده “خانه اژدها” با احساسات من در مورد زایمان طنین انداز شود. و من مطمئن هستم که والدین دیگر، با آوردن تجربیات خود به قسمت، آن را با تفاسیر متفاوت ترک کردند. اما این مشکل در تلاش برای تقطیر کل «تجربه زنان» در یک صحنه است – این ایده حتی در یک دنیای فانتزی پوچ است.
