در واشنگتن پست، تیم کارمن از «خوزه آندرس و خانواده در اسپانیا»، مجموعه‌ای استریم جدید، قدردانی کرد: «این یک روز طولانی دخترانتان را به کار ببرید، زمانی که پدرتان اتفاقاً یک سرآشپز معروف است – و یکی از بزرگ‌ترین سرآشپزهای جهان است. ژامبون (بدون درمان)». (آلن استام، بیرمنگام، میخ.)
برایان مرچنت در مقاله ای در آتلانتیک با عنوان “پایان افسانه دره سیلیکون” نوشت: “شما فقط می توانید احساس کنیدآن، وزن تجمعی این رکود، در فناوری که اکثر ما هر روز با آن روبرو هستیم. عمل رد شدن از کنار همان آگهی احمقانه برای مشاهده همان اخبار بد در همان صفحه شیشه ای در همان شبکه اجتماعی: این آینده گیر کرده است. این حس وجود دارد که ما به پایان اینترنت رسیده‌ایم و هیچ‌کس نمی‌خواهد کیف را در دست بگیرد.» (کوین پیترز، مرکز پومفرت، کانن.)
کوین مک کارتی و ارتقاء شکنجه‌آمیز او به سمت رئیس مجلس نمایندگان نثر خاردار زیادی را الهام بخشیدند، از جمله مشاهده تای بور، در خبرنامه ساب استک، مبنی بر اینکه رهبر جمهوری‌خواه، اینچ به اینچ، توسط ماده‌ای که سال‌ها تلاش کرده است از بین رفته است. دوست بودن. (این خیلی خوب است که او ستون فقرات ندارد، او راحت تر پایین می رود.)» (جان اوبراین، واترفورد، مین)
در تایمز، میشل گلدبرگ خاطرنشان کرد که “اشتباه او این بود که خود را متقاعد کرد که حزبی که وسواس زیادی به سلطه دارد، به تسلیم شدن پاداش می دهد.” (تام ورتان، فری هولد، نیوجرسی، و لارنس برمن، وستفیلد، نیوجرسی، در میان دیگران)؛ پل کروگمن پرسید: «اگر مرد روح خود را از دست بدهد، و با این حال آرای کافی برای تبدیل شدن به رئیس مجلس را کسب نکند، چه سودی دارد؟» (Stephen J. Gibbons, Davidson, NC, and Chris Di Nardo, Holmdel, NJ); و برت استفنز مشاهده کردند که تسلیم امتیازات مک کارتی برای جلب حمایت محافظه کاران فوق العاده «مثل حلزونی است که پوسته خود را رها می کند و فکر می کند که روی آن پا گذاشته نخواهد شد». (جوآن هیکی، اوسینینگ، نیویورک، و مارسی ایمبروگنو، شارلوت، NC، در میان دیگران)
همچنین در روزنامه تایمز، پیتر استالی در مورد توهین به دکتر آنتونی فائوچی منعکس می‌کند: «به ندرت فاصله بزرگ‌تری بین شرارت یک اوباش و نجابت هدفش وجود داشته است.» (ویرجینیا میلر، ملروز، نیویورک)
