انریکز گفت: «نوعی ناامیدی در دوران کودکی در دوران پس از دیکتاتوری یا در لحظات خشونت نهادی یا پس از خشونت نهادی وجود دارد. «اگر آن را به عنوان یک استعاره در نظر بگیرید، ربطی به فقدان آینده دارد. بنابراین در آن شرایط خیلی از کودک مراقبت نمی شود. شما به نوعی موظف هستید که دوران کودکی خود را با آن همه خشونت آمیخته کنید.»
انریکز اولین رمان خود را با نام «Bajar Es Lo Peor» یا «پایین آمدن بدترین است» نوشت، زمانی که هنوز یک نوجوان بود که با واقعیت کنار می آمد. این فیلم که اخیراً توسط آناگراما به زبان اسپانیایی منتشر شده است، داستانی از مواد مخدر، رابطه جنسی و جوانانی است که بد گذرانده شده یا بدرفتاری شده است، مضامینی که او اکنون با نگاهی بالغانه به آنها بازگشته است.
«سهم ما از شب» که از منظرهای متعدد و در زمان و مکان، از لندن غیبی دهه‌های 1960 و 70 تا پیامدهای دهه 1990 «جنگ کثیف» آرژانتین روایت می‌شود، صحنه‌های ترسناک سینمایی را به همان اندازه که به تصویر می‌کشد، ارائه می‌کند. از درد روانی عشق خوان به پسرش با حسادتی عمیق از نوع حسادتی که بل نویسنده در «اراده تغییر» کشف می‌کند، آلوده شده است، اما در اینجا به افراط و تفریط می‌پردازد.
با رو به کاهش سلامتی، خوان با وسوسه زندگی در بدن جوانتر و سالم‌تر پسرش مواجه می‌شود. انریکز از رابطه آنها برای کشف والدین استفاده می‌کند، که به گفته او اغلب در نوری گلگون یا ساده به تصویر کشیده می‌شود.
انریکز گفت: «وقتی رشد یک کودک را در حالی که زندگی‌تان در حال پایان است، تماشا می‌کنید، چیزی پیچیده‌تر از آن چیزی است که معمولاً در بحث درباره دوران کودکی می‌شنوید، فقط درباره خوب، فقط زیبا.
هر چند خوان دوسوگرا باشد، سعی می کند از پسرش در برابر نظم، یک جامعه مخفی متشکل از خانواده های ثروتمند که تهدید می کنند از گاسپار به عنوان رسانه بعدی خود استفاده کنند، محافظت کند. پژواک بدترین واقعیت های دیکتاتوری آرژانتین واضح است. یکی از بداخلاقی‌ترین اعمال رژیم، دزدیدن فرزندان مخالفان و دادن آنها به خانواده‌هایی بود که با دیکتاتوری در ارتباط بودند. بسیاری از آن مخالفان در میان هزاران آرژانتینی بودند که نه تنها ناپدید شدند بلکه ناپدید شدند بود ناپدید شد – توسط افسران امنیتی گرفته شد و دیگر هرگز توسط خانواده های آنها دیده نشد.
انریکز خاطرنشان می‌کند که در اسپانیایی آرژانتینی، یک کلمه رایج برای روح «آپارسیدو» است، که نقطه‌ی مقابل این «دساپارسیدوها» یا ناپدید شده‌ها است که هنوز حافظه این کشور را آزار می‌دهند. او می‌گوید: «حتی خود زبان هم منجر به وهم‌آمیزی همه چیز می‌شود.
